ارمنستان (به ارمنی: Հայաստան، تلفظ: هایاستان) با نام رسمی جمهوری ارمنستان (Հայաստանի Հանրապետություն، هایاستانی هانراپِتوتیون) کشوری در قفقاز جنوبی به پایتختی ایروان است.
ارمنستان کشوری کوهستانی و پرباران است و نیز یک کشور محاط در خشکی است. بزرگ‌ترین دریاچه این کشور دریاچه سوان است که آب شیرین دارد و پهنه نسبتاً بزرگی از بخش میانی کشور را پوشانده است. پهناوری ارمنستان ۲۹٬۸۰۰ کیلومتر مربع است و حدود ۳٬۲۰۰٬۰۰۰ تن جمعیت دارد. مردم ارمنی پیرو آیین مسیحیت هستند.
نسل‌کشی ارامنه (به ارمنی:Հայոց Ցեղասպանություն، به ترکی استانبولی:Ermeni Kırımı) که گاهی با عناوین دیگری چون هولوکاست ارامنه و نیز توسط خود ارمنی‌ها با عنوان جنایت بزرگ (به ارمنی:Մեծ Եղեռն) شناخته می‌شود، به نابودی عمدی و از پیش برنامه‌ریزی شده (نسل‌کشی) جمعیت ارمنی ساکن سرزمین‌های تحت کنترل امپراتوری عثمانی در خلال و درست پس از جنگ جهانی اول (۱۹۱۵ تا ۱۹۱۷ میلادی) توسط دولتمردان عثمانی و رهبران قیام ترکان جوان اطلاق می‌شود.
عملیات در قالب کشتارهای دسته‌جمعی و نیز تبعیدهای اجباری در شرایطی که موجبات مرگ تبعیدشدگان را فراهم آورد، انجام می‌پذیرفت. امروزه تعداد کل قربانیان نسل‌کشی ارامنه به طور عام بین یک تا یک و نیم میلیون نفر برآورد شده‌است. امروزه این رویداد به طور گسترده به عنوان یکی از اولین نسل‌کشی‌های قرن بیستم شناخته می‌شود.
علاوه بر دستگیری و اعدام ارامنه، جمعیت بسیار زیادی از مردان، زنان و کودکان ارمنی از خانه و کاشانه خود تبعید، بدون هیچ دسترسی به آب
و غذا به قصد مرگ وادار به راهپیمایی در مسیرهای طولانی و بیابانی شدند. تجاوز و آزار و اذیت جنسی قربانیان توسظ نیروهای متخاصم در طول تبعید به دفعات گزارش شده‌است.
پژوهش‌های بسیار زیادی درباره نسل‌کشی ارامنه انجام شده و می‌شود که قریب به اکثریت آنها وقوع چنین نسل کشی را واقعی و انکارناپذیر می‌دانند. امروزه کشور ارمنستان خواهان به رسمیت شناختن این نسل کشی است اما دولت ترکیه علی‌رغم عدم انکار وقوع چنین واقعه‌ای از پذیرفتن این واقعه با عنوان «نسل کشی» خود داری کرده و وجود سیاست سیستماتیک برای نابودی ارامنه را قبول ندارد. ترکیه معتقد است که در آن سالها علاوه بر ارمنی‌ها ترکهای بی دفاع نیز قربانی آشفتگی‌ها شده‌اند.
خاچاطور آبوویان (به ارمنی: Խաչատուր Աբովեան) (۱۵ اکتبر ۱۸۰۹ - ۱۸۴۸) یک نویسنده ارمنی و از مشاهیر ملی ارمنستان در اوایل سدهٔ ۱۹ میلادی بود که در سال ۱۲۶۴ قمری/۱۸۴۸ میلادی به‌طرز مرموزی مفقود شد.
آبوویان نخستین کسی بود که در نوشته‌هایش از زبان ارمنی امروزی به‌جای زبان ارمنی کلاسیک بهره گرفت و به‌این خاطر وی را اغلب آفرینندهٔ ادبیات مدرن ارمنی می‌نامند.
وی همچنین نویسندهٔ نخستین رمان سکولار ارمنی به نام «زخم‌های ارمنستان» بود. این رمان که در ۱۸۴۱ نوشته شده و در ۱۸۵۸ منتشر شد دربارهٔ سرنوشت اندوهناک مردم ارمنی در زمان جنگ‌های ایران و روس طی سال‌های ۱۸۲۶ تا ۱۸۲۸ میلادی است.
پادشاهی ارمنی کیلیکیه به (ارمنی کلاسیک Կիլիկիոյ Հայոց Թագաւորութիւն)، به عنوان ارمنستان جدید یا ارمنستان کوچک شناخته شده است.
سرزمین کیلیکیه یکی از سکونتگاه‌های کهن بشری است که نام آن در بسیاری ازمتون مربوط به دورهٔ باستان به ثبت رسیده و به سبب موقعیت حساسش همواره در طول تاریخ مورد توجه فاتحان بوده است.
در قرن یازدهم میلادی با ظهور حکومتی ارمنی در سرزمین کیلیکیه که در اندک زمانی تبدیل به قدرتی مستقل با ابعاد نظامی، سیاسی و فرهنگی در خور توجهی شد به گونه‌ای که بخش اعظمی از حوادث مربوط به پادشاهی کیلیکیه درمتون تاریخی مورخان اروپایی هم روزگار آن در ذیل عنوانهای بارون نشین جدید ارمنی، ارمنستان جدید یا ارمنستان صغیر به نگارش درآمد و تا سدههای بعد نیز مورد بررسی قرار گرفت
گل‌های درختچه تمشک ارمنی در اواخر بهار و اوایل تابستان ظاهر می شوند که هرکدام از گل‌ها دارای ۲ تا ۵/۲ سانتی متر قطر و دارای ۵ گلبرگ سفید یا صورتی کمرنگ می باشند.
شهر کاپان (به ارمنی "Կապան") مرکز استان سیونیکارمنستان است که در منطقه‌ای جنگلی و در ریزشگاه دو رودخانه واقع شده است . نام اصلی این شهر در زمان قاجارها معدن بوده که بعدها به قاپان و از سال ۱۹۹۱ به کاپان تغییر یافته است.
کاپان که زمانی یک شهر پر جنب و جوش معدنکاری بود در پایانه‌های سده ۱۹و با سرمایه فرانسویان ساخته شد. این شهر با اینکه از یک معماری شوروی گونه برخوردار است اما نمودی نسبتاً خوب دارد. در میدان اصلی این شهر هتلی بلند و یک موزه قرار دارد. چندین کلیسای قدیمی دیگر نیز در این منطقه موجود است.
در کناره غربی شهر بر روی تپهای در جنوب رود وُغجی ویرانه‌های دژ هالیدزور بجا مانده است. این ساختمان که در سده ۱۷ به‌عنوان یک صومعه ساخته شده بود در آغاز سده ۱۸ قرارگاه داوود بیگ سردسته جنگجویان آزادی‌بخش ارمنی بر علیه عثمانیان شد.
اَرَس ((به ارمنی: Արաքս) آراکس)، و (به ترکی آذربایجانی: Araz) آراز) نام رودخانه‌ای نسبتاً پرآب و خروشان است که از منطقه آرپا چای در آناتولیترکیه سرچشمه گرفته، از مرز ترکیهنخجوان جلفا و ارمنستان گذشته و پس از گذر از مرز ایران و جمهوری آذربایجان وارد جمهوری آذربایجان گشته و به رودخانه کورا می‌ریزد.
نوزادانی که هنوز زبانی برای صحبت کردن به ایشان آموخته نشده، تنها نسل زمین‌اند، نسلِ انسان؛ همهٔ چیزهای دیگر تظاهر است، آنچه تمدن می‌خوانیم یا آنچه کینه، ترس و هوس قدرت می‌شماریم‌اش.
کلیسای جامع زوارتنوتس (به ارمنی: Զվարթնոց) که در زبان ارمنی به معنی نیروهای نگهبان یا فرشته‌های آسمانی است، نام یکی از آثار باستانی ارمنستان است که در نیمه سدهٔ ۷ میلادی در نزدیکی شهر واغارشاپات (به ارمنی: Վաղարշապատ) ساخته شده‌است و نیایشگاه جرج مقدس هم نامیده می‌شود.
این اثر در فهرست میراث فرهنگی جهان یونسکو قرار دارد.
رقص ارمنی میراثی است قدیمی، غنی و متنوع که از هزاره پنجم تا سوم قبل از میلاد به جا مانده است. در مناطق بالاتر از ارمنستان، سرزمینی به نام آرارات (دشت‌های آرارات) وجود دارد که در آن منطقه باستانی، نقاشی‌هایی بر روی سنگ‌نبشته‌ها به جا مانده است که به آن نقاشی‌های رقص می‌گویند. برخی از این نقاشی‌های رقص همراه با انواع خاصی از آلات موسیقی بوده است.
رقص سنتی یا رقص محلی در میان جماعت ارمنیان پراکنده (دیاسپورای ارمنی) بسیار محبوب می‌باشد. دیاسپورای ارمنی در کشورهای خود برای ارائه کردن فرهنگ و رقص سنتی ارمنی اقدام به تشکیل گروهای رقص محلی و بین‌المللی کردند.
در رقص ارمنی احساس شور، ظرافت و فصاحت خاصی وجود دارد. همه رقصنده‌ها با پوشیدن لباس سنتی تجسمی از تاریخ و فرهنگ و داستانهای اجداد گذشته خود را به ارمغان می‌آورند و این گونه سعی در نگه داشتن فرهنگ آباء و اجدادی خود دارند.
.svg){kind=small}
